1946 yılı 21 Temmuz’unda 5 yaşındayım. Ankara’da büyük bir evde tüm aile fertleri bir arada ikamet ediyoruz. Büyük baba asker emeklisi. Doğal bir disiplin evdeki yaşantıya hakim. Akşamları aynı saatte masa etrafında tam kadro yemek yeniyor. Ben ailenin 3. jenerasyon ilk çocuğuyum. Doğal olarak büyük adam muamelesi görüyorum. O sıralar okuduğum kitap “Mareşal Fevzi Çakmak’ın hayat hikâyesi.” Yani çevremde olanların farkındayım.
21 Temmuz gecesi bir anormallik var. Yemekte sadece kadınlar ve ben. Erkeklerin hiç birisi ortalıkta yok. Zaten bütün günde hiç biri ortalıkta değildi. Bu da hiç doğal değil. Zira pazar günleri banyo günü ve babaannem kimsenin banyo gününü kaytarmasına izin vermez. Evde tuhaf bir hava, bir heyecan var.
Anneme soruyorum.
- Anne babam nerede?
- Oğlum, bugün seçim günü baban, deden ve amcaların sandık başında.
Gece 23.00 civarı bir gürültü ile uyanıyorum. Herkes salonda toplanmış. Küçük amcam ağlıyor. Tam bir cenaze havası. Dedem “Resmen sandıktaki oyları çaldılar diyor!” Beni kapı ağzında fark edince susuyor.
Bu olaydan beri 68 yıl geçti. Ülke yönetimi ve siyaset alanında görmediğim, yaşamadığım hiçbir abukluk kalmadı. Tam bu ülke (son derece layık olduğu) iyi günlere doğru; AB üyeliği, Toplumsal Barış, Demokratikleşme, Ekonomik Kalkınma, İnsan Hakları konularında ilerlemeye başladı derkennn…. Bu güne kadar emsali görülmemiş bir noktaya geldik.
Herkes bu çirkin siyasetten yoruldu ve bunaldı. Size birkaç hafta ara ile siyaset dışı iki özet sunacağım. Sakın ülkenin gündemi bu durumda iken bu adam bunadı mı? Neler okuyor, neler paylaşıyor demeyin.
Bilinçlidir. Size de tavsiye ederim.
Ayşe Kulin’in “Hayal”ini, Emre Alkin’in Herşey Ekonomi değildir” ini, Haruki Murakami’nin “1Q84”ünü okuyun. (Dikkat yalnız 1315 sayfa)
En içten sevgi ve saygılarımla,
Uğur Yüce
Kitap hakkında ayrıntılı bilgi için: Varlık Yayınları
